"Ат арытып Айлама саа келдим мен"

Ат арытып Айлама саа келдим мен,
ак мөңгүдөн кийиптирсиң ич көйнөк.

Көк кашка сууң жата калып шимирдим –

көмөкөйдө балдай эрип, ичти өрдөп.

Кой жайылган тик жалама кыядан,

койчу жигит “Чойт, эрекечти” жаңыртат.

Аяк астым төө көтөргүс кар, көчкү –

ак жалындай алоолонгон жалбырттап.

Деңиз чени үч миң метр бийикте,

алтын тамыр өсөрлүгүн көз көрдү.

Ата-Журтум асмандатып туруптур,

Искендердин чокусундай төш белги.

Ар жылгаңдан сымап сууң чубурат,

таштарың кооз жалатылган алтынга.

Селки өңүндөй жаркылдаган мүнөзүң,

сезим гүлүн тартуулады эң ыйбаа.

Балалыкта калган изим издеймин,

торпок кууп томолонуп ойногом.

Жамалыңа жал-жал карап суктанам,

жаратылган дүйнө экенсиң кол менен.

Тээ кылымдын түпкүрүнө үңүлсөм,

ата-бабам ак конушу болупсуң.

Урпактарың өрүшү өскөн бул күндө

ырас сенде сөөлөт бийик, кол узун.

("Миң тамыр")