пятница, 27 июня 2014 г.

Бүгүн мен тиктим көчөт

...Бүгүн мен тиктим көчөт,
мойнума түштү милдет.
Арык казып, суу коюу,
олтурбай
күндү күн деп, түндү түн деп.

...Бүгүн мен өмүрлүк жар,
жөнөкөй кызга тоолук.
Балбылдайт көздөрүбүз,
бакыттын кушу конуп!

...Бүгүн мен болдум ата,
болдум жар жана багбан.
Турмушка кирип келдим:
уялчаак балалыктын
ыпысык кучагынан!

Турпатында жайнап сулуулук

Турпатында жайнап сулуулук
турат бир кыз, өтөт көчөдөн.
Айтам менен келем айталбай
бир сөзүмдү көңүл күсөгөн.

Акыр не жооп түшөр болду экен,
айды бүктөп сунган катыма?

Сагындым

Сагындым жанга жагым жайлоо түнүн
шар акчу суусу мөңкүп, чачып көбүк.
Асыл жар чачып бөлүп жик салгандай
асманды саманчынын жолу бөлүп.

Койчунун коңур үнү созолончу,
селкинин козгоп жүрөк делебесин.
Түндүктөн түмөн жылдыз кашын кагып,
ай нуру өпчү боз үй керегесин.

Сагындым нымдуу, салкын жайлоо түнүн,
эскен жел – сырдуу жомок баянындай.
Аппакай мөңгү жатчу качанкы бир
акындын актай калган барагындай.

Эсепсиз арча, чөп, гүл жыты аңкыган,
эзели түн көрбөдүм ошол түндөй.
Көл жатчу – качанкы бир учурдагы,
айымдын унут калган күзгүсүндөй.

среда, 25 июня 2014 г.

Күзгү кайрык

Өрүктөр алган кийип,
кызгылтым “жанар” көйнөк.
Жаш жигит жолдо келет
өрүктөй ширин тилдүү
өмүрлөш жарын ойлоп.

Кең талаа кучагына
турушкан сыйбай, батпай.
Адырлар коон жүздүү –
даңкаят ашкабактай.
Дарбыздын тилиги же
ззилип бышкан анар.
Элесин берип турат
кыпкызыл кыя-жарлар.

Жыты урат каңылжаарга
токчулук, бышыкчылык.
Кыз келет чакасына

суу сузуп каштай тунук.

Романтика

Көп күттүргөн горизонттун чегинен  -
таң кирпиги түртүп күндүн пардасын.
Татынакай уйкудагы жаш кыздын, -
коомай гана өпсө кош тоң алмасын.

Кабагымда калбай суздук, бүркөөлүк,
каным толкуп, денде дүргүү күчөнүп.
Жүзүм каптап аптап зарпы ашынды ай –
жүрөгүмдүн экватору өңдөнүп!

Жарыкчылык бактысында мына шу
жалындаган ышкылануу белгиси:
кучагынан соот кийген шер Аска,
келбей турат күндү кое бергиси.

...Кызганычтын айынанбы, ким билсин?
Күндүн мурдун кан жалата текелер.
Жар-кыяда карсылдаша сүзүшөт –
жандарынан түңүлүшкөн эмедей.

Максатка

Татына бир сулуунун…
                        тарткандай.
Тартам сенин күйүтүңдү.
Барпырап мезгил учат батперектей
байкалбай өмүр өтөт сүйүп күндү.

Алкынып күз баратат жарыштагы
оозунан көбүк аккан сарала аттай,
көчөдөн жеңил баскан сары кыздай
                                    көздөрү карагаттай.
Дүкүлдөп согуусундай жүрөк-тамыр,
чыкылдап согот саат тынымсыз, бат.
Кымызды кулкулдатып жутканымдай,
өмүрдү убакыттар сорот, жутат.

Талаанын жашыл өңүн өчүрүп жел,
таратат өз боегун бопбоз бойдон.
Кейитет мени ичтен бир сыбызгы,
бир өксүк өйүй берет кетпей ойдон.

Жел жетип мага дагы боейт боз өң
мүрзөнүн үстүндөгү топурактай,
жүрөктү койгусу бар дүкүлдөтпөй,
саатты чыкылдатпай.

Дарбыздай дыңылдаган курагымда,
данектей сөөк жарат сезим курчуп.
Зор үмүт түн үркүтүп жанып турат,
зооканын бөйрөгүндө бийик урчук.

Ажайып кубулуштуу, куттуу, көркөм,
аябай толуп нурга бардык жагым.
Окшошуп өзүмчө бир нурдуу өзөн,
окшошуп нурдуу агым…

Татына бир сулуунун…
                        тарткандай.
Тартам сенин азабыңды.
Өзөгүмдөн өндүрүп жаңы калаа –

ачып салдым бар дүйнө, базарымды.

воскресенье, 22 июня 2014 г.

Убада бердиң мага, бардым сага

Убада бердиң мага,
                                    бардым сага.
Башка бир ишиң менен кезикпедиң.
Бейкапар түн түшүмдө калдым көрүп,
белгисиз айылдын бек эшиктерин.

Кайрадан убада алып,
                                    келсем кечте,
Кандайдыр ишиң менен жолукпадың.
Дал ошол түнү көрдүм түн түшүмдө,
дайынсыз аска-зоонун оюктарын...

"Жанымды жай алдырбай умсундуруп"

Жанымды жай алдырбай умсундуруп,
жагымдуу күлкүсүнүн шаңкылдагы.
Тотуккан кыздын жүзү кызыктырат
тор парда терезенин артындагы.

Жолуксак жолдон кокус маңдайлаша,
кандагы толкуу күчөп калам токтой.
Кысынып ал да, мен да айбыгабыз,
кызарып жаңы бышкан боорсоктой.

Дилдеги ашыглыктын аманатын,
арсар ой, алсыздыктан калсам айтпай.
Купуя бойдон калар, жазындасы
боткогу ачылбаган кызгалдактай...

Жанымды жай алдырбай умсундуруп,
жагымдуу күлкүсүнүн шаңкылдагы.
Тотуккан кыздын жүзү кызыктырат

тор парда терезенин артындагы.

Жийде дарагы

Шактарыңда өңчөй кызыл шурулар,
шападага ийет ичке сабагын.
Маани-жайың айтсам: ырыс адамга,
маңдайына бүткөн баксың талаанын.

Багбан ата олтургузган кастарлап,
бараалына жеткен дарак болсо деп.
Келатасың ошол күндөн – ушул күн,
таштак жолдун бир четинде делпилдеп.

Бурагыңды чачып жаздын койнуна,
бураласың ажар ачып, сүйкүмдүү.
Карындашым Маарипаттай жапакеч –
жыты жыпар, ширин колдуу, ширин тил.

Кең өрөөндүн бир беш көкүл кызысың:
чачтарыңды жууп, тарап өрөйүн.
Долу шамал кайрыбасын бутагың –
доо кетпесин, дооран сүрсүн өзөгүң.

"Ат арытып Айлама саа келдим мен"

Ат арытып Айлама саа келдим мен,
ак мөңгүдөн кийиптирсиң ич көйнөк.
Көк кашка сууң жата калып шимирдим –
көмөкөйдө балдай эрип, ичти өрдөп.

Кой жайылган тик жалама кыядан,
койчу жигит “Чойт, эрекечти” жаңыртат.
Аяк астым төө көтөргүс кар, көчкү –
ак жалындай алоолонгон жалбырттап.

Деңиз чени үч миң метр бийикте,
алтын тамыр өсөрлүгүн көз көрдү.
Ата-Журтум асмандатып туруптур,
Искендердин чокусундай төш белги.

Ар жылгаңдан сымап сууң чубурат,
таштарың кооз жалатылган алтынга.
Селки өңүндөй жаркылдаган мүнөзүң,
сезим гүлүн тартуулады эң ыйбаа.

Балалыкта калган изим издеймин,
торпок кууп томолонуп ойногом.
Жамалыңа жал-жал карап суктанам,
жаратылган дүйнө экенсиң кол менен.

Тээ кылымдын түпкүрүнө үңүлсөм,
ата-бабам ак конушу болупсуң.
Урпактарың өрүшү өскөн бул күндө
ырас сенде сөөлөт бийик, кол узун.

("Миң тамыр")