«Сүйүнүч»

Зор сүйүнүч өрөөпкүттү, кубантты,
он жыл перзент төрөбөгөн жеңекем,
уул төрөп,
бешенеси ылдый жарык нур акты.

Күн күлүңдөп тизесине конду да,
күлө бакты ырай менен бөпөлүк.
Уул төрөбөй, күн төрөгөн кыязы
уялыңкы турду коомай көтөрүп!

…Топту жарып чыккан караан. Ал агам,
«куртумуштай» өзүн көрдү а анан.
Ак калпагын оң колуна туу кылып
жарын,
уулун,
палатаны,
дүйнөнү,
ак бетинен
жалынычтуу өөп кирди умтулуп…

Жүгөрүдөй бала кармап алыпсың

Биз окууну бүтөр жылкы жайында
асфальт жолдо окуудан соң кечке маал
аяр басып келгенибиз айылга
- Эсиңдеби, аяйым?…

Ажарданып кызыл нур жүзүң
айтаарындай кызык сыр
Акырын ийилдиң да дедиң сен:
«Жүгөрүлөр бала байлап калыптыр».

Андан бери…
Жүгөрүлүү жай канчасын узатып,
канча аяздын каарына карыктым.
Жүрүп-жүрүп…
Жолугуштук жолдо шо
Жүгөрүдөй бала кармап алыпсың.

(«Миң тамыр»-1998)

Лейлек жергем

Лейлек жергем – куш ысымдуу, куш сымбат,
Кучагына уялаган жан сырым.
Чачы агарып кала берди бөкчөйүп,
Канатынын желпүүрүндө сан кылым.

Лейлек жергем – Жаңгактынын жошосу,
Жаш ингендин жайдаңдаган ботосу.
Yлпүлдөгөн чачыларын жаңы ачкан,
Жүгөрүнүн сүткө толо сотосу.

Лейлек жергем – Жашыл-Көлдүн ирими,
Жайрап оттоп, жүрөт сүзүп күлүгү.
Жомокто эмес, турмуштагы жолуңдан
Жолуктурар кыздын жоодур үрүнү

Лейлек жергем – Козу-Баглан ак дайра,
Козуке, Баян баткан ышкы сайранга.
Көз мончоктой жердин жубар соорусу,
Көргөндөр да, көрбөгөндөр арманда.

Лейлек жергем – жүзүм, өрүк, терекзар,
Жүргөн алыс уул-кызы ага зар.
Жылуулукту агаиндик эң ыйбаа,
Жыланынан сезип турам карачаар.

Лейлек жергем – нур кереге, күн өргөө,
Жыт, абасы, ар бир урпак канында.
Ал Чыгыштын, Азиянын кең төрү
Сенин жана менин тирүү барымда.

Айлыма

Антташкан жаш селкисин күтө карап,
Үңүлүп саатына, секунд санап.
Саргайган жигиттердин көзү менен
Автобус күтүүдөмүн сени самап.

Морунан түтүн булап ар бир үйдүн,
Аяз кысып, кар басып жаткан чыгар.
Түйшөлүшөр кирпигин түк ирмебей
Түн уйкусун унутуп сакмалчылар.

Саанчы кыз бүт айыл жаңылыгын,
Сагынычын билдирип жаш жоокерге.
Каймак, сүттөй таза дил сөздөр менен
Кат жазууга киришсе керек эле…

Энемдин нан жыттанган туурук колу,
Атамдын тер жыттанган тулку-бою.
Билемин… Биригишип бизди тапкан
Махабат аралынан – айыл койну.

Тирмийип китеп окуп олтургандыр
Даярдап үй тапшырма иничегим.
Уялап алган анын көкүрөгүн
Айлын сүйүп, сагынар асыл сезим.

Антташкан жаш селкисин күтө карап,
Үңүлүп саатына, секунд санап.
Саргайган жигиттердин көзү менен
Автобус күтүүдөмүн сени самап…


(«Миң тамыр». 1998)

Туулган жер

Туулган жер

Сен көөдөндү ээлеп алган Жүрөксүң,
Дүкүлдө, сок, созолонт үн, дабышта.
Куш учурган асманыңдын шуудурун,
Кулак төшөп туюп турсун абышка.

Жылдар өтөт леп-леп жорткон шамалдай,
Же мончоктой жипсиз чууруй төгүлгөн.
Жалбырактан сарыгып тамган тамчыдай,
Сага кымбат: адил өмүр, көз ирмем.

Күмүш нурлар күлө багып мейкинден
Чар тарапка Күндөн аккан алп дайра,
Сагынычка толо мээр, сүйүүм
Сага кайра менден аккан ак дайра.

Өлкөм термеп асибеттеп өстүргөн,
Татынакай такыядай уясың.
Урпактарга урмат менен калтырар
Кемибеген, кетилбеген мурасым.

II

Фергананын өрөөнүнүн койнунда,
Гүл шай көйнөк өңдөнөсүң түрлөнүп.
Аптап сиңген кыска түндө уктабай,
Арык бойлоп жүрөт атам күймөнүп…

Ырыс, дөөлөт, ыр, ышкыга ширелген,
Ушул күндүн кымбаттыгын туюндум.
Баарыбызды кучагына сыйдырган
Бал аарынын уясындай Кулундум!

Миң ырахмат! Мен ыр жазып жазданчу
Маин, жумшак, өскүлөң көк майсанга.
Жылуу ырай, эне пейил турпатың
Жүрөгүмө батып калган ай тамга.

Алгачкы сап

Бул жерде акын, менин атакем Абдилаат Дооровдун ырлары менен тааныша аласыз.