«Күндөрүм бар»

Күндөрүм бар корстон болуп өзүмө,
ооруп жаткан бир боорумду көрүүгө.
Кам дарбызды кучактап палатага кирип-
чыккан.

Күндөрүм бар боор-этимди шылытып,
кабыргама кагып өткөн заар мык.

Таасиринен табият, кино, китептин,
сүңгүп кирген не бир сыйкыр дүйнөгө.
Чылк толтура арман, күйүт, аламга,
арак, чылым, виного.

Күндөрүм бар ким бирөөгө чын дилден,
ыраазылык сезим отун жандырган.
Үшүп денем үйдү көздөй жөнөгөн,
үстү-башым малма-чөлмө жамгырдан.

Күндөрүм бар автобуста, поездде,
айдын талаа, сырт дүйнөгө үңүлгөн.
Жалган жалаа же ушактын айынан
жандай ысык адамымдан түңүлгөн.

Күндөрүм бар каттар жазып, кат алган,
күркүрөгөн дайрадан кечүү кесип өталган.
Токсондогу карыядан – тогуз уулдуу,
токсондогу чал болгун, - деп бата алган.

«Эмнегедир теше тиктейм алысты»

Эри кетип, кан казаттан кайтпаган
энелердей теше тиктейм алысты.
Cезимдерин эңсөө эзе баштаган
Селкилердей теше тиктейм алысты.

Терезеден телмирчүүмүн кызыгып,
тек туралбай чак түштөбү, кечинде.
Чаң көчөнүн үстүн сызып, кештелеп,
«чоң сүрөтчү» аталганым эсимде.

Теп-тегерек же кетилген май токоч,
түспөлдөнүп сезилүчү ай мага.
Таппай калган ак чөлмөктөй жок издеп
таңданчуумун табияттык саймага.

Эми мага адат болуп баратат
эмнегедир теше тиктөө алысты.
Алп асмандын көөдөнүнөн Ай жылып,
жылдар учту, жылдыз учту, куш учту.

Туйгуларым чиеленген жибек жип,
тулкумдагы тарам-тарам тамырдай.
Жүрөктөгү ыр станок таптакыр
жүрбөй кыйнайт бир тетиги табылбай.

Табам го…, деп ак чөлмөктөй аны да,
таңда түтүп, түндө түтүп күймөлөм.
Мына ушул кичинекей терезе
микроскоп сыяктанып дүйнөгө.

Эмнегедир теше тиктейм алысты…